Doktor Juris (J.D.) w Stanach Zjednoczonych i Japonii (oferowany również w niektórych szkołach w Kanadzie, Australii i Hongkongu). Jest to stopień doktora habilitowanego. Doktor Legum (znany jako LL.D., lub w niektórych jurysdykcjach doktor prawa) jest w niektórych jurysdykcjach najwyższym akademickim stopniem naukowym w dziedzinie prawa i jest równoważny z doktoratem, a w innych jest tylko stopniem honorowym.
Dobry adwokat po przyjęciu na studia doktoranckie
Dobry adwokat w niektórych jurysdykcjach różnych krajów przyjmował stopnie naukowe:
- Doktor nauk prawnych (S.J.D.) jest doktoratem nauk prawnych, przyznawanym głównie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
- Licenciado en Derecho (“Licencjat prawniczy”) w Hiszpanii.
- Licenciatura en Derecho (“licencjat z zakresu prawa”) w Meksyku.
- Lizentiat der Rechtswissenschaften (niemiecki) / Licence en droit (francuski) do 2004 r. i Master of Law (MLaw) od 2004 r. (w wyniku procesu bolońskiego) w Szwajcarii. Jest to stopień magisterski.
- Magister iuris (Mag. iur.) (“Mistrz Prawa”) w Austrii i Chorwacji. Jest to tytuł magistra i pierwszy tytuł akademicki w obu systemach. Po trzech latach praktyki można przystąpić do “Anwaltsprüfung” (w Austrii) lub “Pravosudni ispit” (w Chorwacji), odpowiednika egzaminu barmańskiego.
- Specjalista prawa lub prawnik na Ukrainie i w Rosji. Jest to stopień naukowy, który pozwala na prowadzenie badań doktoranckich po przyjęciu na studia doktoranckie (aspirantura), choć formalnie nie jest to poziom magisterski.
Dobry adwokat a historia prawa konkurencji
Fiński tytuł varatuomari jest podstawową kwalifikacją dla zawodu prawnika. Uzyskiwana jest na rocznym stażu w sądzie rejonowym po uzyskaniu tytułu magistra prawa na uniwersytecie.
Historia prawa konkurencji odnosi się do podejmowanych przez rządy prób uregulowania konkurencyjnych rynków towarów i usług, prowadzących do powstania nowoczesnych przepisów w zakresie konkurencji lub prawa antymonopolowego na całym świecie. Pierwsze wzmianki na ten temat pochodzą z działań rzymskich ustawodawców mających na celu kontrolę wahań cen i nieuczciwych praktyk handlowych. Przez całe średniowiecze w Europie królowie i królowe wielokrotnie łamali monopole, w tym monopole tworzone na mocy prawa państwowego. Angielska doktryna prawa zwyczajowego dotycząca ograniczenia handlu stała się prekursorem nowoczesnego prawa konkurencji.
Wynikało to z kodyfikacji amerykańskich przepisów antymonopolowych, które z kolei miały znaczący wpływ na rozwój prawa konkurencji Wspólnoty Europejskiej po II wojnie światowej. W zglobalizowanej gospodarce coraz większy nacisk kładziony jest na międzynarodowe egzekwowanie prawa konkurencji, które obowiązuje od ponad dwóch tysiącleci. Zarówno cesarze rzymscy, jak i średniowieczni monarchowie stosowali taryfy celne w celu ustabilizowania cen lub wspierania produkcji lokalnej. Formalne badania nad “konkurencją” rozpoczęły się w XVIII wieku od takich dzieł jak “Bogactwo Narodów” Adama Smitha. Do opisu tego obszaru prawa użyto różnych terminów, w tym “praktyki restrykcyjne”, “prawo monopolistyczne”, “kombinacje działań” oraz “ograniczenie handlu”.